Het is weer even geleden dat ik hier nog iets neerpende. Niet dat er niet gelopen werd, integendeel. Vandaag bereikte ik de 2017e kilometer van het jaar en liep er zelfs nog enkele bij. Mijn doel voor dit jaar heb ik al bereikt, maar stoppen doe ik voorlopig nog niet. Volgende week zelfs nog een halve marathon op de planning, de jaarlijkse afspraak in Geldrop op de Tisvoorniks-loop.
Maar dat bloggen dus: de inspiratie is op en de goesting om hem regelmatig bij te houden ook. Laat ik het maar steken op het feit dat ik al maanden met heel wat andere dingen bezig ben. Zo heb ik onlangs mijn ontslag gegeven en start ik begin 2018 op een ander job. Daarnaast zijn we ook volop in onderhandeling met aannemers en de bank om ons huis volgend voorjaar stevig onder handen te laten nemen. Dat volgend voorjaar volledig in teken staat van verandering en vernieuwing is nu wel al duidelijk. Ik verwacht op loopvlak in 2018 dus absoluut niets (behalve af en toe eens een toerke loslopen). Er zijn te veel andere prioriteiten. Zo gaat dat af en toe hé. En op het vlak van bloggen trek ik dus de stekker eruit. Na in totaal zo’n 14 jaar bloggen (voor deze website waren er nog andere) ben ik eigenlijk compleet uitverteld. Ik laat het roer over aan nieuw ‘jong’ bloggeweld om jullie te entertainen! En degenen die me persoonlijk kennen, weten me sowieso te vinden. Tot ergens onderweg!
Voor de start zei ik nog aan Coach Tiny: “Dit wordt marathon nr 13, hopelijk brengt ie geen ongeluk”. Wist ik veel dat ik met die profetische uitspraak m’n lot bezegelde, en dat allesbehalve in positieve zin. Sowieso zat het voor de start ook al scheef met mijn motivatie. Het was al m’n derde marathon dit jaar, het ‘hoefde’ allemaal niet zo erg en privé zit ik met heel veel muizenissen die m’n gedachten primeren waardoor ik niet echt gefocused was op het uitlopen van een marathon. En een marathon loop je niet alleen fysiek, maar voor een groot deel in je hoofd. Als dat niet goed zit, dan is het al bijna gedoemd te mislukken, zo bleek gisteren maar weer eens een keer.
Kakweer
Beginnen bij het begin: het was gisteren gewoon geen weer om een hond door te jagen. Toch ging ik met meer dan 1000 andere gekken van start om 12u. De voorspellingen waren hels: 6 à 7 beaufort tegenwind op de afsluitdijk en het strand, regen en springtij op het strand in Vrouwenpolder. En dan was ik al niet zo supergemotiveerd. Gelukkig stond ik met Tiny aan de start en die geweldige coach is een held in relativeren en motiveren en ik kreeg er zowaar toch zin in.
Hel op de dijk
De eerste kilometers misbruikte ik m’n coach wat als haas, zo ging ik alvast niet te voortvarend van start. Op de strandovergang bij Schouwen verloor ik hem uit het oog en ging ik op m’n eigen tempo verder. Tot dan viel het allemaal trouwens best wel mee. Wel wat regen, maar de wind voelden we pas echt voor het eerst op dat eerste (korte) stuk strand. Maar dan moesten we de afsluitdijk op en dat werd gewoon een gruwelijk stuk.
De afsluitdijk (of hoe dat ding ook heet), goed voor zo’n 10 km aan één stuk vollen bak tegenwind en regen. Ik probeerde me in een groepje te nestelen, maar de wind beukte gewoon volop op ons in. Ik had gelukkig een jasje aan (dat ik de eerste kilometers had vervloekt, maar nu was ik blij dat ik het aanhad), maar net zoals iedereen rondom mij raakte ik stilaan doorweekt tot op m’n onderbroek. Er lagen veel plassen, dus binnen de kortste keren waren ook m’n voeten doornat en ik begon het koud te krijgen. Ik bleef wel lopen, maar mentaal begon er zich een zware strijd te vormen.
mentale strijd
Heel de tijd vroeg ik me af wat ik hier in godsnaam aan het doen was, voor wie of wat was ik dit aan het doen. En ik had moeite om het antwoord te vinden. Maar toch won het stemmetje van ‘doorgaan’ het keer op keer en probeerde ik moed te putten uit de mensen rondom mij. Iedereen had het lastig, het was nu eenmaal voor iedereen zo’n kakweer.
Na 19 km was ik het echter spuugzat en won het ‘opgeven-stemmetje’ het. Ik nam me voor dat als ik Peter (kennis die ik voor de start had gezien) of Tiny zijn zoon aan Vrouwenpolder zou zien, ik gewoon om een lift naar de finish zou vragen. Maar ik zag ze niet staan aan Vrouwenpolder. En toen doemde ook het lichtpuntje van de dag voor me op: het strand lag er zowaar beloopbaar bij! Helemaal nog geen springtij en zelfs een ‘hard’ strand, op enkele stroken na.
Ik kreeg plots weer moed en ging weer voort. Maar baf: de wind kwam nog sterker op en benam me letterlijk de adem. Het was dan wel gestopt met regenen, we liepen op een open vlakte met 7 beaufort koude tegenwind en ik was nog steeds doornat.
Toch proberen doorgaan, maar toen kwam de man met de hamer kloppen.
de wind was heftig
totale crash
Ik nam al mijn 3e gelletje – veel te vroeg volgens schema – en ik rekende dat ik op deze manier helemaal niet zou toekomen met m’n voeding om tot aan de finish te geraken. Dat gelletje viel ook compleet verkeerd op m’n maag en ik stuikte bijna in elkaar van een plotse golf van misselijkheid. Ik begon te duizelen en wou op dat moment gewoon gaan zitten maar dat leek me niet zo’n goed plan. Dan maar even voortwandelen en proberen m’n ademhaling wat onder controle te krijgen maar dat lukte niet. Ik kon met moeite uitademen, het voelde aan als een astma-aanval (waar ik in de winter wel eens last van heb), maar dat leek me zo raar.
Na een kilometertje wandelen (het stuk op het strand is 7 km lang,eindeloos lang dus) had ik mijn ademhaling wel onder controle maar lopen lukte niet meer. Telkens ik probeerde was ik na enkele passen weer duizelig en kortademig. Stoppen dan maar.
Na een eindeloze tocht kwam ik aan km 26 aan de drankpost bij de Piraat. Ik stond te duizelen, te klappertanden en te bibberen en sprak een dame aan die me direct op een stoel zette, een veiligheidsdeken om me heen bond en een banaan in m’n mond stopte. Even later stonden er twee EHBO-mensen naast me die nog een dikke deken rond me heen wikkelden en me warm begonnen te wrijven. Ik bleef maar bibberen en klappertanden en was dus compleet onderkoeld. Na een half uur was ik nog altijd niet uitgebibberd, maar toen kon ik gelukkig in een auto stappen van de EHBO en die brachten me naar het sportcentrum aan de finish. Na een verkwikkende warme douche was ik eindelijk uitgebibberd.
no regrets
Jammer dat het zo moest aflopen, maar soms is het gewoon je dag niet. En dit was ook echt mijn weer niet. Ik kan nu eenmaal niet tegen de koude. Laat het 25°C zijn en ik functioneer en loop een marathon uit (zoals dit jaar Rotterdam en de Great Breweries). Maar zet me in krachtige en koude tegenwind en smijt daar twee uur lang regen erbij en ik crash. En zoals gezegd: de motivatie was onvoldoende om me erdoorheen te sleuren en toch vol te houden.
Heb ik nu spijt van mijn opgave? Nee hoor. Het was op dat moment gewoon de verstandigste beslissing. In de EHBO-wagen hoorde ik trouwens via de portofoon de ene na de andere oproep binnenkomen, waaronder eentje over een loper die bewusteloos op het strand lag. Moet je het echt zo ver laten komen? Gezondheid en veiligheid primeren nog altijd.
Ik heb absoluut tonnen respect voor alle lopers die gisteren wel de marathon succesvol volbrachten. Het was lood-lood-loodzwaar en al wie hem uitliep in deze omstandigheden zijn stuk voor stuk supermannen en supervrouwen met een doorzettingsvermogen om U tegen te zeggen. Chapeau!
Hoe kan je een nieuwe maand beter inzetten dan al lopend en dan nog ineens met een halve marathon! De halve marathon van Brussel stond aanvankelijk helemaal niet op mijn planning. Tot loopmaatje I. eind augustus vroeg of ik haar wou helpen om a) getraind te geraken voor die halve marathon en b) haar ter plekke dan ook mee tot aan de finish te helpen geraken. Altijd bereid tot een vriendendienst, zei ik natuurlijk ja. I. liep op dat moment vlotjes een 5 km. Ik wist dat ze enkele maanden eerder al eens een keertje tot voorbij de 10 km was geraakt en dat ze dus wel wat aankan. Zoniet zou ik haar dat idee al snel weer afgeraden hebben, want op 5 weken jezelf klaarstomen van 5 km naar 21 km is niet niks.
Uit het grote gamma aan schema’s op mijn computer, plukte ik er eentje uit om rustig maar verstandig toch wat op te bouwen tot 17 km twee weken voor de halve marathon. De trainingen verliepen allemaal vlekkeloos en na die 17 km dik twee weken geleden had ik er alle vertrouwen in dat I. klaar was. En ik was ondertussen ook getraind voor mijn marathon de week erop. Hoe dat? Op zondagen trainde ik eerst een stuk alleen, pikte onderweg I. op om dan samen haar lange duurloop te doen en vervolgens deed ik nog een stuk op m’n eentje. Goed voor drie extra lange duurlopen de voorbije weken op zondag die toch heel amusant waren dankzij het stukje gezelschap onderweg.
haas spelen
Afgelopen zondag was het dus van dat: de halve van Brussel, met start aan het Jubelpark. De herinneringen aan de 20 km van Brussel kwamen weer volop boven en dat maakte dat ik er ongelooflijk veel zin in kreeg. Ook I. stond te popelen om eindelijk haar tour de force te doen. Voor ons beiden kon de start er niet snel genoeg komen. Om half 11 werden we eindelijk in gang geschoten. Ik was haas van dienst en moest een overenthousiaste I. in het begin wat intomen. Brussel is allesbehalve vlak en ik wist wat er ging komen. Dus toch wat op de rem gaan staan, de hellingen en de tunnels op een heel rustig tempo bedwongen en tijdens de afdalingen lieten we ons lekker volop gaan. Geen enkel moment kende I. een inzinking en dat was voor mij als haas en amateur-coach natuurlijk een plezier om te zien. Na een kleine 15 km kwam de gevreesde Tervurenlaan in beeld en ook die ging I. gezwind
jep, dit ben ik
en zonder één momentje stappen al hardlopend op. Eenmaal boven was het nog 4 km tot de finish en dat leek me een goeie moment om de teugels wat te laten vieren. Er kon niks meer mis gaan vanaf dan. Op de muziek in de Jubelpark ging I. wel even wat te voortvarend door en tikten we even richting 12 km/u. Dat leek me iets te heftig, maar eenmaal de Belliardstraat (de laatste helling) voorbij, was het alleen nog maar downhill en liet ik I. het tempo bepalen. Met een laatste adrenalinerush om U tegen te zeggen spurtten we samen de Grote Markt over, namen de laatste twee bochten en vlogen de finishboog onderdoor.
Met een stevige negative split van maar liefst 6 minuten gingen we over de finish in 2u11min (officiële tijd, eigen tijd is meer omdat we te vroeg op de startknop hadden geduwd).
Een schitterend debuut op de halve marathon voor mijn loopmaatje, zo veel is zeker. En voor mij een plezier om te mogen meemaken en het was ook een goeie laatste training voor de marathon die me aanstaande zaterdag te wachten staat.
Oei, nu de marathon
Deze week is voor mij nu een rustweekje. De voorspellingen voor zaterdag zijn maar zozo en ik hoop dat de waterstand van de zee wat beter meevalt dan vorig jaar (toen mocht ik 7 km lang door de zee waden). Ik heb als enige doel te finishen, meer niet. En dan mag het gedaan zijn voor dit jaar, met 3 marathons een meer dan geslaagd jaar. Met enkel nog het jaarlijkse uitstapje naar Geldrop eind november (TisvoorNiks) sluit ik dan een mooi loopjaar af.
De voorbije weken stonden in het teken van opbouwen opbouwen opbouwen. Niet alleen een opdracht voor yours truly. De voorbije weken coachte ik ook loopmaatje I. voor haar allereerste halve marathon. Eind augustus liep ze gezwind 5 km en kreeg ze het in haar hoofd om haar in te schrijven voor een halve marathon op 1 oktober. En of ik haar daar naartoe wilde coachen? Het werd sowieso een win-win-situatie voor ons beiden, want zo hadden we al minstens elke zondag gezelschap: zij voor haar steeds langer wordende duurlopen, en ik telkens voor een stukje van mijn steeds langer wordende duurlopen. I. is ondertussen helemaal klaargestoomd voor de halve marathon in Brussel komende zondag, waar ik haasje voor haar ga spelen. Voor mij wordt die halve marathon een halve generale repetitie voor de marathon van Zeeland op 7 oktober. Een datum die ook wel heel dichtbij aan het komen is.
Ben ik nu weer marathon-klaar? Ik vrees er dit keer toch wat voor. Ik heb dan wel twee keer een dikke 30 km getraind, maar echt supergoed getraind voel ik me niet deze keer. Nou ja, vorig jaar was ik totaal niet getraind (op één 30’er na) en haalde ik de finish ook. En gelukkig hoef ik me totaal niet meer te bewijzen. Dit jaar liep ik al twee marathons en deze doe ik gewoon weer lekker mee voor de sfeer en de gezelligheid (score 10/10). En omdat Coach Tiny er mee loopt, voor de 10e keer alweer! Geen eindtijd in het vizier, wel de finish, want een DNF wil ik daar geen tweede keer achter mijn naam hebben (zoals in 2015 het geval was).
Maar eerst dus de halve marathon van Brussel a.s. zondag. Ooit in 2006 liep ik hem al eens, dat was toen één van mijn eerste halve marathons (de 4e om exact te zijn). Toen deed er nog niet zo veel volk mee, dat is ondertussen wel wat anders. Voor mij telt zondag de opdracht om I. naar de finish te krijgen, waar ze met glans in zal slagen overigens!
Eindelijk nog eens een trail! Het was al zo lang geleden dat ik me nog amper kon herinneren welke mijn laatste trail was, toen loopkompaan Kristof me daar gisteren naar vroeg (na een uurtje nadenken wist ik het weer: dat was die helse Trail de la Primavera in maart). Dus ja, het werd hoog tijd dat ik me op het iets meer avontuurlijke pad begaf. De Mannekenpistrail in Geraardsbergen bleek een mooie plezante keuze!
Ik had wat gezelschap bij in de vorm van Kristof en Ingrid, twee loopmaatjes van bij de Heidejoggers. Met z’n drietjes kozen we voor de 25 km, die net op voorhand werd aangekondigd als een 27 km. Dat was dus al direct een knopje omdraaien. 2 km is dan niet zo veel, maar op een trail kan dat wel een wereld van verschil betekenen als je al halfdood bent 5 km voor de finish. Soit, we besloten het gewoon lekker rustig aan te doen, niks te forceren en vooral te genieten.
de échte Manneken Pis
Al direct na de start hingen we in de achterhoede en na een sanitair stopje na zo’n 5 km waren we helemaal de rode lantaarn. We werden vergezeld door de ‘bezemwagen loopster’, een dame van de organiserende club die als reddingsboei fungeerde voor de laatste of gestrande lopers. Een toffe dame die ons begon te vertellen over de omgeving en ons – na een uitgebreide fotoshoot op de beruchte Muur van Geraardsbergen – toonde waar de échte Manneken Pis stond op de Grote Markt. Ha! Ik denk dat wij de enigen waren die hem echt gezien hebben op deze trail 😉 Een beetje later verloren we onze lokale gids helaas door een andere loper die achterop geraakte en moesten we weer met ons drietjes verder.
letterlijk de Muur opklimmen
Afwisseling troef
De benaming ‘trail’ was op sommige stukken misschien wat veel gezegd. Zoals op veel van de trails in ons volgebouwde Vlaanderen, waren er hier ook wel wat meters af te leggen op het asfalt, maar het stoorde niet. Het parcours was heel afwisselend en we kregen werkelijk de tofste en mooiste kantjes van de streek te zien. Er waren helse kilometers door weilanden (wedstrijdje enkels-omslaan), stukken door moerasgebied, een paar stevige kuitenbijters en heerlijke stukjes draven door het bos. Genoeg variatie om ons volop te doen genieten. We namen dan ook ruimschoots de tijd om het landschap in ons op te nemen, de tijd deed er niet toe.
Uiteindelijk werden de beloofde 27 km net geen 28 km. Pfoe, ik was blij dat ik er was. Het was alweer een tijdje geleden dat ik zo’n afstand aflegde en ook al deden we het heel rustig aan, tegen het einde stak de verzuring toch wat de kop op en voelde ik vermoeidheid opkomen. Maar ben tevreden, doel was dit als training te doen voor Zeeland en op dat vlak was de opdracht meer dan geslaagd.
Perfecte organisatie
Qua organisatie krijgt deze Mannekenpistrail 10/10. Alles liep perfect. Ruime parkeergelegenheid aan domein De Gavers, de startlocatie was dik in orde met veel ruimte, veel toiletten (niet onbelangrijk), kleedkamers etc… Er waren veel bevoorradingen die goed voorzien waren en dan waren er ook nog de talrijke seingevers onderweg die iedereen aanmoedigden. Achteraf genoten van een lekker warme douche en natuurlijk enkele mattentaartjes (dé lekkernij van de streek) gekocht voor een appel en ei.
Een aanrader! Er is ook een 8 km, 15 km, 35 km én een 50 km! Voor iedereen wat wils dus. Hopelijk prijkt ie volgend jaar weer op de trail-kalender.
De vakantieperiode heeft een beetje zijn sporen nagelaten: 3 kg erbij (oeps) en wat luiheid in de benen. Ik ben wel blijven lopen, maar het ritme ontbrak. Een zoon die niet naar school moest en van hot naar her gebracht moest worden. Ondertussen ook wel moeten gaan werken (ik heb geen 8 weken vakantie helaas) met hier en daar gelukkig wel nog wat snipperdagen waarbij ik onze 7-jarige onder m’n hoede had. Het is een paar keer voorgevallen dat ik om 6u ’s morgens met slaperige ogen en wankele benen de deur al achter me toesloeg om een uurtje training te verwerken. Achteraf was ik dan blij dat ik die moeite gedaan had, maar geloof me…het kostte me veel moeite en ik vermijd zo’n scenario’s toch liever.
Herpakken
Ik moet me dus dringend herpakken. Nog maar 7 weken te gaan tot de marathon van Zeeland en ik voel me zeker niet getraind momenteel. Vorig weekend liep ik een eerste echte deftige duurloop van 21,5 km. Amper de helft van een marathon, maar het liep vlot. Oef. In de week probeer ik 2 tot 3 trainingen in te plannen, maar het blijft toch wat puzzelen. Ik vrees volgende week weer eens een vroege editie om 6u ’s morgens (en ben me daar nu alvast mentaal op aan het voorbereiden).
Ook dat gewicht moet weer terug omlaag. De succesvolle 5:2-methode die ik vorig jaar startte en waar ik op korte tijd 7 kg mee kwijtraakte, ga ik weer terug op de juiste manier volgen. Ik hanteerde die methode wel continu de voorbije maanden maar gunde mezelf wat te veel speling waardoor stiekem toch die kilootjes er weer bijgekomen zijn (vooral door onze Bourgondische uitspattingen op vakantie in Frankrijk en Venetië) .
Mannekenpistrail
Om toch die marathon van Zeeland een serieuze kans te geven, loop ik volgende week nog eens leuke trail mee: de Mannekenpistrail in Geraardsbergen. Er staat me daar zo’n 25 km met een kleine 400 hoogtemeters te wachten. Ideaal als training voor Zeeland.
Ondanks de naam van de trail, ga ik dit ventje trouwens niet te zien krijgen.
Wat dan wel: enkele ferme bossen, de beroemde Muur van Geraardsbergen en veel mooie natuur. Daar doen we het voor. Een fijne manier om lange trainingen in aanloop naar de marathon te doen en te genieten. En als ik deze 25 km vlot kan bedwingen, stijgt hopelijk m’n vertrouwen een beetje om met volle moed verder te trainen voor Zeeland.
Dat het hier even stil was, lag gewoon aan tijdsgebrek om veel op het internet actief te zijn. Na de Great Breweries had ik nog twee razend drukke werkweken voor de boeg en vervolgens twee weken vakantie! Ik wou op vakantie wel bloggen, maar een falende wifi-verbinding met de laptop stak roet in het eten (ondertussen blijkt die wifi-toepassing op mijn laptop echt compleet naar de vaantjes en zit ik hier old school met een laptop geconnecteerd aan een kabeltje te werken). Dus het werd even wat stil op deze blog, maar kijk…daar breng ik nu verandering in!
Vacance en France!
We zijn dus op verlof geweest, alweer naar Frankrijk. Laat het ons er gewoon op houden dat we dat een makkelijk land vinden om naartoe te trekken. Met de auto te doen, zodat we al ons gerief makkelijk mee kunnen nemen. En ’t staat er vol met campings dus elk jaar vinden we wel ééntje naar ons goesting. We zoeken meestal de Atlantische kant uit en zijn ooit (toen mini-me er nog niet was) gestart met Normandië, vervolgens gingen we naar Bretagne en elk jaar ging het wat zuidelijker en dit jaar zaten we zo bijna bij Spanje.
Les Landes was de regio, het plaatsje heette Lit-et-Mixe – wat uiteindelijk niet letterlijk vertaald mocht worden als ‘bed-en-meng’ maar de Lit staat voor Littoral en de Mixe voor euh, geen idee, en blijkbaar zijn beide dorpjes gewoon eens gefusioneerd en kwam de ‘et’ ertussen te staan.
Onze camping fungeerde als uitvalsbasis voor talloze uitstapjes, zoals naar Bordeaux, Biarritz, San Sebastian (in Spanje) en Bayonne. En daarnaast natuurlijk de typische vakantiedingen zoals eens naar het strand, bootje gaan varen, luieren enz…Genieten dus.
Courir en France!
Natuurlijk gingen de loopschoenen mee, wat dacht je nu. Om de andere dag (maandag, woensdag, vrijdag) probeerde ik effe door te bijten en wat vroeger op te staan om te gaan joggen. Vlakbij de camping startten er twee fietspaden, eentje richting strand (9 km enkele richting, zo ver h/t heb ik me niet gewaagd), de andere 5 km richting het slaapdorpje van letterlijk één straat groot – Uza (gelijk het Antwerps ziekenhuis). Op zich dus wel heel veilig maar ook wel saai, want het was dus een heen-en-weer-route ook al ging het dwars door de grote pijnboomwouden.
Op weg naar Uza, vroeg in de ochtend met nog wat ochtendmist erbij
Waarom dan niet in die wouden gaan lopen? Dat was natuurlijk mijn aanvankelijk plan, maar die bossen bleken ontoegankelijk: de ganse bodem was bedekt met een metershoge begroeiing van varens, struiken en kleine boompjes, waar geen doorkomen aan was zonder ongevallen te begaan. Daarnaast waren al die varen-planten één groot paradijs voor teken-kolonies, waar ik met mijn Lyme-historie enorm veel schrik van heb.
Uiteindelijk ontdekte ik op één van mijn expedities wel een klein uitgezet parcours op zo’n 4,5 km van de camping en die heb ik dan wel 2 x gedaan wat wel tof was. En tijdens mijn laatste toertje (op mijn verjaardag nota bene) kreeg ik een heel circus als supporter aan de kant, met een kameel als toemaatje.
een kameel langs de weg, want waarom ook niet hé
Chercher en France!
Mijn eerste loopje ter plekke werd al direct gevolgd door een zoektocht van jewelste. Ik had mijn identiteitskaart in het zakje van m’n handheld-drinkbus gestoken. Daarbij vergat ik iets cruciaals: dat zakje sluiten. Drie keer raden…
Toen ik na 7 km weer aan de camping stond, was mijn identiteitskaart verdwenen. Ik dus terug op pad, op zoek naar die kaart. Na dik 1,5 km kwam ik wandelaars tegen en ik vroeg hen of ze m’n id gevonden had. Helaas dus niet en ze zeiden me tot waar ze geweest waren, dus moest ik alvast dat volgende stuk niet meer coveren. Dan terug naar de camping (lekker weer dik 3 km op de teller, alle nadeel heb z’n voordeel) en met de auto samen met man- en zoonlief naar het tweede stuk van m’n parcours gereden om daar met z’n drietjes te gaan zoeken. Niks te vinden. Grrr….beetje paniek, gezien we wel van plan waren een uitstapje naar Spanje te ondernemen en dan is een id wel wenselijk om op zak te hebben. Gelukkig kreeg ik toen een geweldige ingeving: er was daar nog wel een andere camping vlakbij, dus besloot ik daar even te gaan vragen of er iemand een id was komen binnenbrengen. Hallelujah! Een wandelaar had mijn id gevonden en daar binnengebracht. Ik kon wel huilen van geluk!
Een ezel stoot zich geen twee keer, dus heb ik de keren erop een papiertje met mijn naam en verblijfplaats en telefoonnr van manlief erop genoteerd in dat zakje gestoken (je weet maar nooit dat me iets overkomt op zo’n tripjes ’s morgens vroeg). Je bent nooit te oud om bij te leren zeker.
Het is nog niet gedaan
De trainingen zullen de komende week nog wel wat ongepland verlopen, want er komt nog een citytripje Venetië aan ook. Zonder zoonlief, want die gaat op scoutskamp. Even ertussenuit onder ons tweetjes. En ik neem deze keer geen loopschoenen mee, er zullen al wel genoeg wandelkilometers afgelegd worden.
Zo, marathon nr 12 is binnen. Geen PR deze keer, toch niet wat tijd betreft. Qua lopen in de hitte wel een PR. Coach Tiny mailde vrijdag nog dat ik wel wat gewoon ben qua hitte, gezien de marathon van Rotterdam destijds in 2007 (27° in de schaduw). Ok, in 2007 was het echt heet daar in Rotterdam. Doe daar nu nog een paar graden bij en dat waren de omstandigheden van vandaag.
Warme start
Al voor de start was het aardig warm. De plannen om potten te breken borg ik dus al voor de start weer op. Gewoon op hartslag lopen (toch zo lang mogelijk), geen zotte dingen doen en goed naar mijn lichaam luisteren, dat was mijn opdracht aan mezelf.
Vooraf was het trouwens een heel leuk weerzien met enkele loopvriendjes en dankzij maatje Kristof leerde ik ook enkele mensen van het Keep On Running-groepje kennen. Uiteindelijk moest ik me nog bijna gaan reppen naar de start, omdat ik het te druk had met babbelen.
met zo’n 900 aan de start
Soit, om 9u15 gaf de burgemeester het startschot en gingen we op weg.
De eerste kilometers wilden m’n benen niet zo goed mee van start en na 1,5 km moest ik al even achter een boom voor een plaspauze. Geen goeie start dus. Maar m’n hartslag was wel ok en m’n tempo lag lekker (zo’n 10,5 km/u). Mijn benen waren na de plaspauze plots ook beter gezind en voilà…eindelijk was ik goed op dreef.
Stilaan richting uitdroging en oververhitting
Na zo’n 10 km kwamen we in de eerste brouwerij, die van de Palm. Joepie, dixies daar, want ik moest weer plassen. Tja, de warmte liet zich echt wel voelen, dus ik dronk gelijk gek. Niet alles werd door m’n lijf vastgehouden blijkbaar. Voor alle veiligheid een gelletje genomen, kwestie van ook wat voedingsstoffen binnen te krijgen. M’n hartslag begon stilaan steeds tegen m’n zelf-opgelegde bovengrens te hangen en na 15 km was het stilaan om zeep. Ik wou tot minstens 25 km aan een hartslag van zo’n 155 lopen, maar hij ging plots al ruim over de 160. Tempo wat geminderd en hartslag ging mee naar beneden. Er kwamen gelukkig enkele schaduwstukjes en dat hielp om die hartslag terug wat onder controle te krijgen. Maar enkele kilometers later ging het weer keihard omhoog en moest ik dat idee van dat lopen op hartslag laten varen. Mijn benen voelden nog wel goed aan en ik kon vlotjes een tempo van rond de 10 km/u aanhouden.
Rond km 27 gingen we door de brouwerij van de Kwak en de Karmeliet. Daar nam ik terug een gelletje (nummer 3 ondertussen) met veel water en dat bekwam me heel slecht. Ik werd zo misselijk als wat. Eventjes een stukje gewandeld tot de misselijkheid wegging en dan kon ik gelukkig weer lopen.
Het 30 km-punt rondde ik in ongeveer 3 uur, dus dat was helemaal niet zo slecht onder deze omstandigheden. Maar stilaan begon er iets grondig mis te lopen. Ik begon me steeds vaker misselijk te voelen, zelfs na het drinken van gewoon wat water. Maar uiteraard bleef ik wel water drinken, de misselijkheid liet ik wegebben door wat te wandelen. Maar de wandelpauzes werden er uiteindelijk meer en meer, omdat ik duidelijk last van uitdroging en oververhitting begon te krijgen. Ik kreeg soms wat kouderillingen, kreeg last van steken en rugpijn (nieren). Gelukkig niet zodanig erg dat ik moest overwegen van te stoppen. Wel moest ik gewoon verstandig zijn en naar mijn lichaam luisteren. Dus wandelde ik geregeld, telkens een 100 à 200 m om vervolgens weer een halve tot hele kilometer rustig te joggen. De kilometers gingen zo ook voort en ik troostte me met de gedachte dat zowat iedereen rondom mij dezelfde tactiek aan het toepassen was om de finish te halen.
Finish gehaald
Uiteindelijk haalde ik de finish (aan de Duvel-brouwerij) in 4u27, dus eigenlijk nog helemaal niet zo slecht. Die laatste 12 km heb ik uiteraard heel veel tijd verloren, maar dat is maar zo. Ik vreesde compleet te gaan instorten aan de finish, maar dat is niet gebeurd. Onmiddellijk heel veel AA-drink gedronken, water en cola. Ik kreeg een stevige kramp in m’n kuit, maar had geconcentreerd magnesium-poeder bij en na een flesje water met dat poeder gedronken te hebben, voelde ik me snel wat beter.
check de medaille in de vorm van een kurkentrekker
Aan de finish was een heus festivaldorp opgebouwd waar de sfeer supergezellig was. Van iedereen hoorde je dezelfde verhalen: te warm, moeilijk gehad, moeten wandelen. Maar iedereen was tot aan de finish geraakt en dat is in deze omstandigheden een prestatie van formaat.
Fijne marathon
Mijn indrukken van deze Great Breweries Marathon zijn alleszins heel positief. We geraakten vlot tot aan de startlocatie (we waren vroeg aan de parking van Pfizer, waar we direct op een shuttlebus konden stappen). Nummer afhalen, zak afgeven enz…ging heel vlotjes en er waren enorm veel toiletten voorzien, altijd handig als je wat gespannen staat.
Er was enorm veel bevoorrading langsheen het mooie afwisselende parcours (voor zover ik er echt op gelet heb, dat was tegen het einde wat minder). Heel veel mensen zaten in hun voortuintjes mee te genieten van al die lopers die passeerden, er waren ook wat stukken in de natuur (ook onverharde paden).
Een minpuntje vond ik de meefietsers. Ik heb er alle begrip voor dat supporters willen meefietsen (ik heb het zelf ook al gedaan hoor), maar er waren lopers die heel hun familie (mama of papa + de twee tot drie kinderen) bij hun hadden fietsen. Te veel is te veel. Ik moest af en toe tussen fietsers beginnen slalommen en er was er zelfs ene die mij met zijn belletje uit de weg maande. Euh….ik doe de wedstrijd wel mee hé! Dus daar zou de organisatie toch wat grenzen mogen stellen.
Aan de finish was het dan weer een supergezellige boel, met een heus dorpje, waar je nog wat kon nagenieten en wat eten en drinken.
En moet het gezegd: naast drie gratis biertjes of frisdrank ter plaatse, krijg je nog een topcadeau mee naar huis. Een bierpakket met maar liefst 6 flessen bier. Niet dat ik dat drink, maar manlief was content toen ik daar mee thuiskwam.
De 20 km van Brussel liggen alweer bijna 3 weken achter ons en het herstel verliep heel vlot. Geen stijfheid achteraf, wel een stiekem gevoel van trots want ik bleek de eerste dame geworden te zijn van het team van ’t werk, wooho! Ok, we waren maar met 3 dames tussen een hele bende mannen, maar toch. Het gebeurt niet vaak dat ik eens eerst eindig in een loopevenement.
Blauw blauw blauw
De voorbije weken deed ik gewoon wat onderhoudende trainingen. Zoonlief werd 7 begin juni en dat vergde wat feestelijkheden, waardoor ik wat moeite had om de nodige trainingen er nog tussengeperst te krijgen. En vorige week ging ik voor de eerste keer in mijn leven eens paintballen. Gevolg daarvan zijn drie fameuze blauwe plekken van elk zo’n 5 cm doorsnede, die ondertussen al alle kleuren van de regenboog gezien hebben. Ik vreesde even problemen met het lopen, maar een testje dinsdag lukte gelukkig zonder problemen.
Great Breweries Marathon
Komende zondag staat er iets van een heel ander kaliber op de planning: de Great Breweries Marathon! En laat het ook deze keer nog eens lekker tropisch warm worden, met temperaturen tot tegen de 30°C. Een groot deel van het parcours is dan ook nog in open terrein met de zon volop boven onze snoet, dus dat wordt puffen!
De start is om 9u15 ’s morgens met hopelijk nog heel eventjes wat frissere temperaturen dan, maar lang zal dat niet duren zeker.
Tactiek wordt krak dezelfde als bij Rotterdam: hartslagmeter aan en gaan! Met de nodige zelfdiscipline bij in mijn rugzakje, kwestie van niet al van bij aanvang in het rood te gaan lopen, moet het wel lukken om die finish aan de Duvel-brouwerij te halen. Ik zal wel moeten, want manlief verwacht een bierpakket bij thuiskomst, aiai.
Het was al ettelijke jaren geleden dat ik de 20 van Brussel meedeed. Wat ik me van die vorige keer herinner, was dat er toen geen startwaves waren en dat ik toen de eerste kilometers letterlijk over mensen struikelde door het gedrum. Traag en snel – ze stonden gewoon kris kras door elkaar aan de start, met de nodige startchaos tot gevolg. Ik zei toen ‘Nooit meer!’, ook al was het parcours top en de sfeer optimaal. Maar kijk, het is er nu nog eens van gekomen en nu heb ik vooral zoiets van ‘Wanneer kan ik weer?’. Want oh wat heb ik er volop van genoten gisteren.
op weg naar de start
De dag begon wel een beetje moeizaam. Met de treinen lukte het allemaal wel vlot, maar in Brussel-Centraal was het een gedrum van jewelste aan de ticketautomaten voor de metro. Ik had er helaas niet aan gedacht om die ticketjes op voorhand al te kopen, dom dom dom. Toen ik na 20 minuten aanschuiven eindelijk aan de automaat stond, viel dat ding toch wel in panne zeker. De kaartjes waren op! Aaaarrrggghhhh. Gelukkig lieten de jongens in de rij aan de automaat ernaast me ertussen ‘ritsen’ en was de mensen achter mij hetzelfde ‘gunstige’ lot beschoren. Enkele minuten later zat ik dan toch in de metro en een kwartiertje later was ik op de plaats van afspraak in een school vlakbij de start. De mensen van Dokters van de Wereld hadden alles tot in de puntjes geregeld, dus ik en mijn collega’s moesten me over niks zenuwachtig maken. Heerlijk toch.
Ik beschikte over een startnummer met ‘start control’ waardoor ik helemaal vooraan in het 6e startvak mocht staan. Dat wavesysteem kende ik nu al van de marathon van Rotterdam. Beetje balen dat je veel later start, maar het volk geraakt zo toch wel wat gespreid wat die superdrukke toestanden van in het verleden alleszins vermijdt. Soit, om half 11 was het eindelijk aan ons en kon ik gaan proberen de 30.000 lopers die voor mij gestart waren in te halen.
opzij opzij opzij!
Dat inhalen heb ik effectief 2 uur aan een stuk gedaan. Natuurlijk is het leuk dat je altijd volk inhaalt, maar als je zoveel volk hebt in te halen is het ook wel best vermoeiend. De eerste kilometer liep ik voluit (12 km/u, oeps), dat ging ook wel wat naar beneden (dat helpt) om dan keihard te knallen tegen wave 5 die enkele minuten voor ons was gestart. Daar stapten (!) op dat moment al mensen. Dus begon het slalommen. Maar al bij al viel het wel mee hoor, vooral de tunnels waren lastig (want smaller), maar voorts kon ik meestal zonder problemen passeren. Ik heb me alleszins geen enkel moment geërgerd, integendeel.
Topdag
Het lopen ging echt enorm goed, ik had een topdag. Ondanks de supersnelle start, ben ik niet echt ‘ingezakt’ onderweg. Heb wel even tijd verloren met een klein sanitair stopje halverwege en af en toe kon ik toch eventjes niet mijn tempo lopen (vooral in de tunnels), maar zulke recup-momentjes hebben er misschien gewoon ook voor gezorgd dat ik niet tegen een muur ben gelopen als het ware. Ik ben dan ook heel blij met mijn eindtijd van 1u53, ruim onder de 2 uur (waar ik stiekem op hoopte). Ik was zelfs helemaal niet moe bij de finish, had gerust nog een stukje kunnen doorlopen. Terwijl er sommigen letterlijk wegstrompelden na de finish ben ik nog huppelend de trappekes op en afgegaan op weg naar de kleedkamer in de school dat ik zelf zoiets had van ‘huh, heb ik nu eigenlijk wel die 20 km gedaan?’. Niks last dus, niet stijf, niet moe, ook niet de dag nadien. Heerlijk toch.
Ik ben met die eindtijd ergens zo rond de 11.400e plek geëindigd. Met die verschillende starttijden blijft het natuurlijk gokken, maar ruwweg heb ik dus toch wel zo’n 15.000 lopers ingehaald zeker?
Ondanks de waarschuwingen voor de tropische warmte, heb ik daar trouwens helemaal geen last van gehad. Het hielp wel dat het tot ongeveer een half uur voor de officiële start nog goed geregend had in Brussel (wij zaten toen nog lekker droog in de school), het was dus wel wat afgekoeld. Een groot deel van het parcours loop je ook goed beschut, dankzij de vele bomen. Daarnaast had de organisatie echt wel zijn best gedaan met gigantisch veel drankposten (slechts 2 keer gebruikt, want ik had mijn eigen drinken bij) en op het einde enkele verfrissende douches.
Tot slot – gewoon doen!
De 20 van Brussel is gewoon een plezante loopwedstrijd, uitstekend georganiseerd (hoed af voor de organisatie, want voor meer dan 40.000 lopers zoiets organiseren, je moet het maar doen). Het parcours is ronduit prachtig, afwisselend en uitdagend, op sommige stukken word je volop aangemoedigd (alhoewel ik wel wat meer volk aan de kant had verwacht) en de sfeer onder de lopers was zeer gemoedelijk en vooral gezellig. Het voelde een beetje als een trail aan, toch qua sfeer dan (parcours uiteraard totaal niet).
Eentje om toch eens te doen als je dat nog nooit gedaan zou hebben.
Tip! loop met een organisatie (en verzamel ondertussen wat centjes in voor het goede doel)!
werden we eindelijk in gang geschoten. Ik was haas van dienst en moest een overenthousiaste I. in het begin wat intomen. Brussel is allesbehalve vlak en ik wist wat er ging komen. Dus toch wat op de rem gaan staan, de hellingen en de tunnels op een heel rustig tempo bedwongen en tijdens de afdalingen lieten we ons lekker volop gaan. Geen enkel moment kende I. een inzinking en dat was voor mij als haas en amateur-coach natuurlijk een plezier om te zien. Na een kleine 15 km kwam de gevreesde Tervurenlaan in beeld en ook die ging I. gezwind
one happy jogger 